۱۲/۰۸/۱۳۸۲

كودكي
چقدر دلم مي‌خواهد براي چند روز هم كه شده برگردم به دنياي بچه‌گي‌هايم. خصوصاً اين روزهاي باقيمانده سال را. دلم براي آن شور و هيجان تنگ شده. هيجان چيدن سفره هفت‌سين، هيجان خريد رخت و لباس نو، هيجان برنامه‌ريزي براي سفر و ديدن بروبچه‌هاي همسن و سال فاميل.
همين الان ‏فريد صدايم كرد و گفت: « بيا ببين آلماني‌ها چي درست كردن! آكواريوم مورچه‌! »
يادم آمد كه در بچگي چقدر مورچه‌ها را دوست داشتم. هميشه دم لونه‌شان برنج و مربا آلبالو مي‌گذاشتم و آن وقت مدتها مي‌نشستم به نظاره تلاش حيرت انگيزشان. همين الان هم با اينكه خانه را مورچه برداشته، من به جاي خريدن سم مورچه كه مادرم مدام توصيه مي‌كند، مراقبم كه از سر بي‌احتياطي زير پا له‌شان نكنم!
آن جمله معروف « آزارش به مورچه هم نمي‌رسه» را راحت در مورد من مي‌شود به كار برد، با اين تفاوت ظريف كه در اينجا كلمه «هم» حذف مي‌شود!
جناب رامتين خان بي‌خود سرتان را با تأسف تكان ندهيد! رفيق نازنين‌تان عجالتاً جايش امن است!
بله، داشتم مي‌گفتم. يادم مي‌آيد چون موفق نشدم مورچه‌ها را توي شيشه نگه‌دارم، به حلزون‌ها روي آوردم. برگ‌هاي مورد علاقه‌شان را جمع مي‌كردم و منتظر مي‌ماندم تا حلزون‌هاي كوچولو به نرمي و احتياط سرشان را از آن هزارتوي زيباي‌شان بيرون بياورند و …
چند وقت پيش برادر كوچكم با گله‌گذاري مي‌گفت كه يكي از سالنامه‌هاي بچگي‌هايم پيدا شده و برحسب اتفاق مربوط به همان سالي است كه ايشان چشمان نازنين‌شان را به دنيا گشوده‌اند. مانده‌ بودم كجاي اين مسئله ناراحت‌كننده است كه گفت « تو تولد همه بچه‌گربه‌ها را با ذكر سايز و رنگ پشم و پيلي‌شان يادداشت كردي ولي هيچ اشاره‌اي به روز بدنيا آمدن من نكردي! »
آخيش، كجايي بچگي كه يادت بخير …

۱۱/۲۵/۱۳۸۲

راستش تازگيها كمتر گذارم به اينطرفها مي‌افتد. كه صدالبته وجود شنونده‌اي چنين مهربان، در اين امر بي‌تاثير نيست. ذهنم انباشته از افكار و چون و چراهاست و دغدغه رهيابي به حقايق زندگي آنگونه كه هست رهايم نمي‌كند. گو اينكه اخيرا معماهاي جهان كوچكي كه بنا نهاده‌ايم بيشتر از هر چيز ديگر فكر و ذهنم را به خود مشغول ميدارد.تا جائي كه گوئي خارج از چهارديواري و عوالم دونفره ما مسئله قابل توجه و تعمقي اتفاق نمي‌افتد. به گمانم تا زماني‌كه شناخت متقابل ما تا حدودي تكميل نشده‌باشد اين روند ادامه دارد.
جالب اينجاست كه در اين تلاش روزانه جهت دستيابي به روحيات طرف مقابلم ،آن كه بيش از پيش رازهاي وجودش در برابر چشمانم برملا مي‌شود جز خودم كسي نيست! عجالتا اين هم خود چيزي است!
اما حقيقتا دلم مي‌خواست بعضي مسائل تا اين حد برايم مهم نبود. ترديدي ندارم كه در اين صورت زندگي شيرين‌تري در انتظارمان بود. اما تصميماتي كه در جهت بي‌خيالي اتخاذ مي‌كنم معمولا چند صباحي بيش دوام نمي‌آورد. گو اينكه همدمم نيز سرش براي اين چون و چراها درد مي‌كند!
پيش از اين نيز گفته بودم كه در پي آنم كه رابطه‌مان چيزي جدا از روابط زناشوئي و بر اساس دوستي و رفاقت باشد و در عمل بود كه دريافتم دستيابي به اين مهم چندان كار ساده‌اي نيست. مهمتر از آن حس موذي مالكيت، آن خصيصه پيش‌داوري است كه كار را مشكل مي‌كند . خصيصه‌اي كه باعث مي‌شود ما به جاي پرداختن به مسئله مطرح شده در حال ذهنمان را درگير فلاش‌بك هائي كنيم كه تنها به پيچيده‌تر كردن موضوع مي‌انجامد.
هرچند با اين تلاش پي‌گير كه ما هر دو در جهت دوري از اين معضل آغاز كرده‌ايم ، دور نمي‌بينم كه تا حدود زيادي در اين راه توفيق يابيم.
تا بعد…