به نظرم يكي از زيباترين احساسها ،به فكر ديگري بودن و سعي در درك ناراحتيها و رنجهاي ديگران است.
چند روز پيش يكي از دوستانم مي گفت يكي از راههاي غلبه بر افسردگي اين است كه سعي كنيم ديگران را درك كنيم ،خصوصا غم ها و دردهاي آنها را. و يكي از نشانه هاي درك اين است كه از درد و رنج آنها ناراحت شويم ،البته نه ناراحتي افسرده ناك (به قول خودش ) بلكه ناراحتي پويا و سالم و اينكه عميقا دلمان بخواهد آن آدم رنج نكشد و حالش خوب باشد .
از شما چه پنهان من گمان مي كنم افسردگي در كنج روحم يك گوشه دنجي براي خودش دست و پا كرده و منتظر كمي غفلت منه تا سراسر وجودم را تسخير كنه و من مدام بايد مراقب اين موش موذي باشم .