بعد از اين يك هفته‌اي كه به اينترنت دسترسي نداشتم، ديدن دوباره اين صفحه آشنا برايم حال و هواي عجيبي داشت. احساس كردم نمي‌توانم از آن دل بكنم، حتي اگر ديگر نتوانم به راحتي گذشته‌ها در مورد انديشه‌ها و احساساتم در آن بنويسم. در همين جا بود كه دوستان خوبي پيدا كردم، چنان‌كه خواندن دوباره نوشته‌هاي قديمي برايم به نوعي آميخته به خاطراتٍ بودن با آنهاست. يك ماهي مي‌شود كه خانه جديدي بنا نهاده‌ام ولي دريغ از يك واژه كه مهمان آن خانه پُر از سكوت كنم. به گمانم باز همين جا بمانم، حتي اگر مثل الان با چنته‌اي خالي بر روي علف‌هايش دراز بكشم و بازي ابر و آفتاب را نظاره كنم!
ديگران شايد فراموشت كنند،
اما من، نه
من تسخير شده‌ام
با شبح زيباي تو.
«ياماتو هيمه شاعر ژاپني»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر