بحران

پیش از این نیز بارها گفته‌بودم، گه‌گاه دچار حالاتی می‌شوم که حساسیت و ریزبینی معمولم را نسبت به مسائل پیرامونم دو‌چندان می‌کند. خود را و آدم‌های اطرافم را سخت برهنه و بی‌نقاب می‌بینم. آنچه می‌بینم چون بار سنگینی خارج از توان بر دوشم سنگینی می‌کند. در چنین مواقعی است که عمیقا انزوای چند ساله‌ام را درک و تایید می‌کنم. تلاشم را برای دوری‌جستن از آدم‌ها و فرار از هر موقعیتی که مرا ناگزیر از ارتباط نزدیک‌تری با ایشان گرداند.

واقعیت این است که من آدم ضعیفی هستم. شجاعت و شهامت رویارویی با دیگران را بدانگونه که حقیقتا هستند، ندارم. برای ارتباط برقرار کردن با دیگران اغلب ناچارم که آنان را به صفاتی که فاقد آن هستند، بیارایم و این همه با نیاز کشنده‌ام به صداقت و بی‌پیرایگی در تناقض است.

از این که در این دوران عیوب و ناهنجاری‌ها چنین آشکار در نظرم جلوه می‌کنند و تا مدتی جنبه‌های مثبت را از دید سخت‌گیرم، پنهان می‌کنند، از خودم ناراضی و ناخشنودم. می‌دانم که اگر امکان آن وجود داشت که به طور کامل از دیدن همه‌گونه آدمیزادی محروم بمانم، زیاد دوام نمی‌آوردم و بعد از کوتاه زمانی به دو به میان‌ آن‌ها باز می‌گشتم. پس چرا یاد نمی‌گیرم که با کمی سهولت و آسان‌گیری گذران کنم؟ می‌دانم که یک دلیل عمده عدم اعتماد به نفس خودم نیز به همین مسئله برمی‌گردد. چون به خود نیز نمی‌بخشم و اغلب اوقات به خود نیز سخت‌تر می‌گیرم. عجالتا باید بگذارم این بحران نیز بگذرد.