بحران را به آرامی پشت‌سر می‌گذارم. نمی‌دانم تاثیر هیجان سفری است که در پیش دارم و یا از قدم‌های نورسیده بهار، که اندکی تعادل و آرامش به وجودم باز‌گشته ‌است. در هر‌حال بیش از آن که در حال زندگی‌کنم، در آینده‌ای نه چندان دور سیر می‌کنم. روحم پیشاپیش در سرزمینی دور که مالامال از خاطره‌هایی عزیز است، در گردش است. و چه به موقع از راه می‌رسد این بهار. با این هجوم اتفاقات ناخوشایند و این خستگی روحی، شاید سفر تنها راه انصراف‌خاطر باشد.

به گمانم حتی زیستن در محیطی زیبا و چشم‌نواز( که البته توصیفی از محل زندگیم نیست!) به سبب افتادن در ورطه تکرار و عادت، مانع آن تاثیر جادویی و شگفت‌انگیز طبیعت می‌شود. هرچه چشم بیشتر عادت می‌کند، بیشتر غافل می‌شود و فارغ، از همه آن معجزات کوچک و بزرگی که در چند قدمی‌اش رخ می‌دهد.

و حتی غافل از درختان ساده‌لوحی که بسیار زود هنگام و به اندک نسیم گرمی، به هوای آمدن بهار شکوفه می‌کنند و ...