بختک

بر هر آن‌چه که در مواقع معمول سرسری از آن می‌گذرم، چنگ می‌اندازم. به دنبال کلامی رهگشا و استعاره‌ای غریب می‌گردم که پاسخی باشد بر تشویش چند وقته‌ام. آنقدر به مرگ می‌اندیشم که گویی می‌خواهم نبودنم را زندگی کنم. نیک می‌دانم بخش اعظم این هراس از وقوف به آن است که هدر داده‌ام، هر آنچه که داشته و نداشته‌ام. به گمانم آنقدر در این نقش فرو رفتم که امروز پس از مدت‌ها بختک به سراغم آمد. متفاوت‌تر از همیشه و با یقین به آن‌که غریبه‌ای در منزل است که قصد آزار دارد. تلاش توان‌فرسایم را برای غلبه به آن آغاز کردم. صدای همهمه‌ای را می‌شنیدم که چون موج دریا بالا و پائین می‌شد. در همان احوالات نگران بودم که مبادا دست و پا زدنم را دیده‌باشد و زودتر به سراغم بیاید. خسته و بی‌جان بر آن فائق شدم. چه بود این؟

آیا لحظات پیش از مرگ نیز چنین است، با این تفاوت که در برابر آن تسلیم محض خواهم‌بود و سرانجام او بر من فائق خواهد‌شد؟

بدان می‌اندیشم که اگر زمان رفتن را می‌دانستم چه تغییری در زندگیم می‌دادم. از آنچه باقی مانده‌بود، کام می‌گرفتم و یا از وحشت نزدیکی آن زودتر از زود جان به جان آفرین تسلیم می‌کردم؟