دلتنگی

این که احساس کنی کسی به تو اعتماد دارد و نگاهش به تو است که چگونه راه می‌جویی، کمکت می‌کند که دورتر و بهتر ببینی. در تمام این سالیانی که مردان بار تصمیم‌گیری‌ها را بر دوش کشیده‌اند ( کاری به این مسئله ندارم که دلخواه زنان بوده‌است یا خیر) ناگزیز از این می‌شده‌اند که دورتر و عمیق‌تر ببینند. ضرورتی بوده‌است برای ادامه حیاتشان. فمینیست‌ها بر من ببخشند، دارم احتمالات را بررسی می‌کنم. خدا می‌داند که تعداد زنانی که دورتر از حوزه شخصی زندگیشان را نمی‌بینند در زندگیم تا چه حد بیشتر بوده‌است.

ازدواج گویی یک نوع انتقال قدرت و بصیرت از پدر به شوهر بوده‌است. البته که سپردن بار مسئولیت به دیگران بسیار مقبول‌تر است! از این که می‌بینم زنانی هم که ادعای تفکر و روشن‌بینی دارند، باز چشمشان به دهان مرد است، دلم می‌گیرد. چرا رسیدن به یک تعادل و همفکری تا این حد سخت است؟ چرا یاد نمی‌گیریم چگونه باید با یکدیگر موضوع‌ها را حلاجی کرد و راه جست؟ چقدر راه مانده تا یک ارتباط منطقی، بالنده و شکوفا بین زنان و مردان این مرز و بوم پرگهر شکل بگیرد؟

تغییری که بوجود آمده‌است بیشتر در حد تساوی قدرت نان‌آوری است. می‌توانیم به خود ببالیم که کم و بیش سهمی از تامین مالی زندگی را به عهده گرفته‌ایم، ولی آیا این کافی است؟

در حق خودمان کوتاهی کرده‌ایم اگر به همین بسنده‌کنیم. ای کاش توانائیهایمان را برای روز مبادا ذخیره نمی‌کردیم!