۱۰/۰۴/۱۳۸۱

چندان كه به شكوه در مي آئيم
از سرماي پيرامون خويش
از ظلمت
واز كمبود نوري گرمي بخش
چون هميشه
برمي بنديم
دريچه كلبه مان را
روح مان را
ارسال شده توسط در

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

اشتراک در: نظرات پیام (Atom)